Wyspa Rapanui (Wyspa Wielkanocna) jest jednym z najbardziej oddalonych i zamieszkanych miejsc na Ziemi. Położona wśród błękitnych wód oceanu Spokojnego, oddalona od cywilizacji i jej stresującego modelu życia, utrzymująca się z turystyki (prawie połowa terytorium wyspy to park narodowy wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO), z rzemiosła (wyrobu biżuterii czy rzeźbiarstwa nawiązujących do lokalnych motywów mitologicznych), uprawy ziemi i hodowli zwierząt, mogłaby uchodzić za przykład współczesnego raju. Mogłaby, gdyby nie fakt, że problemy z którymi boryka się współczesna świat, nie są jej niestety obce. Tak, jak kiedyś za sprawą europejskich odkrywców, na wyspę dotarły choroby i plagi, tak teraz za sprawą turystów, jak i za sprawą jej położenia oraz kierunku prądów morskich docierają do niej plastikowe odpady pochodzące z całego świata. 90% śmieci na wyspie gromadzi się na skutek działania prądów morskich, nie są wytworem działalności jej mieszkańców czy też efektem prężnie rozwijającej się na wyspie turystyki. Mieszkańcy wyspy muszą się organizować, żeby oczyszczać swoje plaże z nieswoich śmieci (tj. z plastikowych butelek, opakowań po szamponach, balsamach, plastikowych lin i sznurów, sieci rybackich itd.), by móc z nich korzystać i by mogli z nich korzystać turyści, bo przecież gospodarka wyspy opiera się na turystyce.
Z tego właśnie względu pochodząca z Południowej Afryki pływaczka i działaczka Sarah Ferguson na cel swojej kampanii „Pływanie przeciw plastikowi” (Nadar contra el Plástico) wybrała wyspę Rapa Nui. Ferguson, w ramach akcji zorganizowanej przez fundacje Plastic Ocean i Breathe Conservation, której sama jest założycielką, opłynęła wyspę o obwodzie wynoszącym 65 km w rekordowym tempie 19 godzin. Swoją próbę opłynięcia wyspy rozpoczęła w piątek 15 marca o godzinie 8 rano a ukończyła w sobotę 16 marca około godziny 3 nad ranem. Oznacza to, że płynęła bez przerwy, w dzień i w noc, zmagając się nie tylko z zimną i nadzwyczaj słoną wodą, silnymi prądami morskimi, wiatrem, ale z samotnością i ze zmęczeniem. Cały ten nieludzki wysiłek po to, aby pobudzić naszą świadomość i poszerzyć naszą wiedzę na temat zanieczyszczenia oceanów plastikiem.
Sarah Ferguson, pływaczka i założycielka Breathe Conservation, na Rapa Nui
Tymczasem śmieci zalegające na plażach to tylko czubek góry lodowej. W 1997 roku Charles Moore (badacz oceanu i założyciel NGO Algalita Research Foundation) odkrył istnienie wielkiej wyspy złożonej ze śmieci i plastikowych mikroodpadków na północnej części Oceanu Spokojnego, między Hawajami a wybrzeżami Kalifornii. Jej rozmiary są szacowane na 1,6 milionów km2 co oznacza, że jest pięciokrotnie większa od Polski. Czternaście lat później, tj. w 2011 roku, wspomniany wyżej Charles Moore miał po raz kolejny wątpliwy honor bycia odkrywcą bliźniaczej wyspy śmieci, dryfującej po południowej części Oceanu Spokojnego, między Wyspami Wielkanocnymi a wybrzeżem Chile. Jej rozmiary porównywano swego czasu do rozmiarów Meksyku, ale niestety każdego roku rozmiar tych wysp ulega powiększeniu. Po pierwsze plastik nie ulega biodegradacji, a po drugie jego produkcja wcale nie spada. Obecnie produkujemy go ok. 380 mln ton rocznie, a na początku lat 50. XX wieku jego produkcja wynosiła zaledwie 2 mln ton. Zatem przez 60 lat jego obecności w każdej dziedzinie życia wyprodukowaliśmy miliardy ton plastiku z których 80% wylądowało na wysypisku, 12% zostało spalone a zaledwie 9% zostało zrecyklowane. Podobnymi wyspami może „poszczycić się” także Ocean Atlantycki (także dwiema na płn. i płd.), jak i Indyjski. I według alarmujących danych ONZ w 2050 roku liczba plastikowych odpadów zanieczyszczających wody oceanów będzie większa od liczby ryb w nim mieszkających.
Źródła zdjęć: flickr.com, @rapanuidream
Źródła:
https://www.facebook.com/rapanuiplast/photos/rpp.1025557940838032/2241452069248607/?type=3&theater