Merengue

Merengue jest tańcem narodowym Dominikany, a także (choć w mniejszym stopniu) graniczącego z nią Haiti (na Haiti podobny taniec nazywa się meringue). Istnieją dwie wersje dotyczące pochodzenia merengue. Według pierwszej, taniec pochodzi od niewolników, którzy połączeni ze sobą łańcuchem, byli zmuszeni do równoczesnego poruszania się przy pracy w rytm bębnów. Natomiast zgodnie z drugą, podczas rewolucji na Dominikanie, wielki bohater został ranny w nogę. Mieszkańcy przywitali go świętując zwycięstwo i aby okazać mu współczucie, wszyscy tańcząc utykali i powłóczyli nogami.

Co innego mówią o genezie tańca także sami Dominikanie. Według nich merengue jest kombinacją dwóch tańców: afrykańskiego i menueta francuskiego, z końca XVII i początku XVIII wieku. Kiedy czarni niewolnicy ujrzeli sale balowe i tańce europejskie, zaczęli je naśladować podczas swoich uroczystości. Jednak tańce Europejczyków nie były zabawne, były wręcz nudne oraz stateczne i z czasem niewolnicy dodali do nich swoje akcenty, podkreślane uderzeniami bębnów.

Prawdopodobnie taniec wziął swą nazwę od ciastka, zrobionego z cukru i białka, z racji na lekki charakter tańca lub ze względu na krótki i charakterystyczny rytm.

Już w połowie XIX wieku merengue było bardzo popularne w Republice Dominikany. Nie tylko tańczy się je przy każdej okazji, ale cieszy się także dużą popularnością na terenie całych Karaibów i Ameryki Południowej oraz jest jednym ze standardowych tańców Ameryki Łacińskiej. Merengue zostało wprowadzone w Stanach Zjednoczonych w Nowym Jorku i okolicy, jednak stało się dobrze znane dopiero kilka lat później.

Foto:
Foto:

Pierwotnie merengue tańczono w kole, nie w parach. Zachowywano odpowiednie odstępy między sobą, a także unikano popularnego dzisiaj mocnego ruchu bioder (w Afryce poruszanie biodrami jest uważane za wulgarne). Do podstawowych ruchów zaliczane było potrząsanie ramionami oraz szybkie i energiczne ruchy stóp. Z biegiem lat taniec przeszedł różne modyfikacje.

Obecnie merengue tańczy się przeważnie w parach, bardzo blisko siebie. Podczas tańca należy być wyprostowanym, nogi mieć lekko ugięte i wyraźnie zaznaczać ruchy bioder na boki. Charakterystycznym ruchem dla tego tańca jest zdecydowane poruszanie stopami, tzw. „rozgniatanie uciekających karaluchów”. W zależności od muzyki, merengue może być zarówno szybkie, jak i spokojne. Idealnie nadaje się na małe oraz zatłoczone parkiety i jest tańcem, którego łatwo się nauczyć.

Istnieje wiele odmian muzyki merengue. Tempa są bardzo zróżnicowane. W klubach i restauracjach, w których są parkiety, najbardziej uprzywilejowane jest powolne bolero przechodzące w merengue, które w końcowej fazie staje się podobne do szybkiego jive. Merengue tańczone na salach balowych ma wolniejszy rytm i nieco zmodyfikowane ruchy bioder.

Muzyka do merengue przeważnie jest żywiołowa i często stanowi swego rodzaju rozgrzewkę na wszelkich imprezach latynoamerykańskich.

Isabella Stajer

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=QSElWLP2UbI&w=420&h=315]

Źródła:

http://www.centralhome.com/ballroomcountry/merengue.htm

http://www.blog.carlostravel.pl/merengue-na-kubie-nauka-tanca-zmyslow/

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *