San Pedro de Atacama i okolice

San Pedro de Atacama

Kościół w San Pedro
Kościół w San Pedro

San Pedro de Atacama to miejscowość, w której na stałe żyje zaledwie ok. 5000 tys. mieszkańców, jednak zawsze przebywa tam znacznie więcej osób – turystów i studentów przyjeżdżających na wykopaliska archeologiczne. Już samo San Pedro wprowadza nas w klimat okolicy – najbardziej suchego miejsca na świecie. Wszystkie budynki są proste, jednokondygnacyjne, białe lub brązowo-czerwone. Zwiedzić można tam przede wszystkim kościół wybudowany w 1557 r. oraz muzea meteorytów i archeologiczne. Poza tym można zobaczyć dom z walącym się dachem, wybudowany dla Pedro de Valdivii w 1540 r., w którym obecnie znajdują się biuro turystyczne i sklep.

W okolice San Pedro warto się wybrać przede wszystkim ze względu na krajobrazy. Jest tam wiele miejsc, w których, gdy się rozejrzymy, jedynym śladem ludzkiej obecności i działalności, który zobaczymy, będzie nasz samochód. Uspokajające, ciche, piękne przestrzenie, to coś, co z pewnością spodoba się każdemu.

Valle de la Luna i Valle de la Muerte

Valle de la Luna i Valle de la Muerte to malownicze doliny. Pierwsza z nich nazwę zawdzięcza rzekomemu podobieństwu do powierzchni Księżyca. Druga natomiast przypomina Marsa, jednak komuś nie udało się dobrze przetłumaczyć nazwy Dolina Marsa i utrwaliła się nazwa Dolina Śmierci. Testuje się tam sprzęt wysyłany później w kosmos. Zwykli turyści mogą pospacerować lub posurfować po wydmach.

Valle de la Luna
Valle de la Luna
Valle de la Muerte
Valle de la Muerte

Toconao i Socaire

Toconao to miasteczko, którego chyba jedyną atrakcją turystyczną jest kolonialna dzwonnica. Większość mieszkańców to Indianie Atacameños. Prowadzą oni sklepy z wyrobami rzemieślniczymi, m.in. swetrami i szalami z wełny alpak. Podobnie niewielką miejscowością jest Socaire, w którym można zobaczyć ciekawy, stary kościół.

W Toconao przeprowadziłem ciekawy dialog z panią sprzedawczynią:

– To jest pulower.
– I tak się to tutaj nazywa – pulower? Przecież to po niemiecku.
– Nie, tutaj nazywa się jersey, ale tak powiedziałam, żebyś zrozumiał.

Nie da się więc ukryć, że jestem gringo, a skąd dokładnie, to już chyba pani nie robiło różnicy.

Przydrożne lamiątka w okolicach Toconao
Przydrożne lamiątka w okolicach Toconao
Kościół w Socaire
Kościół w Socaire

Lagunas altiplanicas

Lagunas altiplanicas to dwa jeziora, Miñiques i Miscanti, położone obok siebie. Za wjazd w ich okolice trzeba zapłacić, jednak w zamian przy odrobinie szczęścia można poobserwować flamingi i inne ptaki. Chociaz nawet bez nich wrażenia estetyczne są niezapomniane.

Laguna Miscanti
Laguna Miscanti
Laguna Miscanti
Laguna Miscanti

Salar de Atacama

Solnisko położone na wysokości ok. 2400 m jest rezerwatem przyrody. Można tam zobaczyć przede wszystkim różne gatunki ptaków. Miejsce jest szczególnie malownicze o zachodzie słońca.

Salar de Atacama
Salar de Atacama
Flamingi na Salar de Atacama
Flamingi na Salar de Atacama

El Tatio

El Tatio to pole gejzerów, którego nazwa pochodzi z języka Atacameños i oznacza płaczącego dziadka. Jedno z okolicznych wzgórzy ma bowiem kształt przypominający twarz. Podobno to trzecia największa grupa gejzerów na świecie, obejmująca ich ok. 80. Znajduje się na wysokości 4200 m n.p.m. Temperatura powietrza jest tam więc ujemna. Woda osiąga natomiast 86°C, co na tej wysokości stanowi temperaturę wrzenia. W okolicy żyje sporo gatunków ptaków i wigonie.

Gejzery El Tatio
Gejzery El Tatio
Wigonie w okolicach El Tatio
Wigonie w okolicach El Tatio
Lisek przy drodze z El Tatio
Lisek przy drodze z El Tatio

Laguna Cejar, Ojos del Salar i Salar de Tebinquinche

Laguna Cejar to jezioro o znacznym zasoleniu. Można więc dryfować po jego tafli czytając gazetę. Chociaż idąc od brzegu woda jest cały czas bardzo płytka, na środku jeziora znajduje się wyrwa o głębokości ok. 40 m.

Laguna Cejar
Laguna Cejar

Ojos del Salar to dwa leżące obok siebie oczka wodne. Zostały wykopane sztucznie podczas poszukiwań słodkiej wody. Podobno pod ziemią są połączone. Również mają ok. 40 m głębokości, można więc do nich bezpiecznie skakać. Jest to dobre miejsce do opłukania się z soli pozostałej na naszej skórze po kąpieli w Lagunie Cejar.

Jedno z Ojos del Salar
Jedno z Ojos del Salar
Dziki osioł w okolicach Ojos del Salar
Dziki osioł w okolicach Ojos del Salar

Salar de Tebinquinche to zbiornik wodny, który wraz ze zmianą pory roku wysycha. Pozostaje wtedy sama sól. W trakcie tej zmiany przypomina bagno, z tym że zamiast piasku z wodą zmieszana jest sól. Mieszanka ta ma bajecznie błękitny kolor.

Salar de Tinchinque
Salar de Tebinquinche

Michał Gulczyński

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *