3. Universidad de Buenos Aires, Facultad de Filosofía y Letras i komunikacja miejska, cz. 1

Głównym powodem mojej podróży do Argentyny były studia i poszukiwanie materiałów do pracy magisterskiej¹. Moim pierwszym wyborem była uczelnia Universidad de Buenos Aires², a dokładnie jej wydział humanistyczny – Facultad de Filosofía y Letras.

Muszę tu nadmienić, że na początku pobytu w Buenos Aires znalazłam się w sytuacji szczególnej: mieszkałam w jednej z droższych dzielnic, u zamożnej rodziny, ale studiowałam na państwowym uniwersytecie. Być może trudno wyobrazić sobie różnicę tych środowisk z pozycji osoby, która nigdy w Argentynie nie była, jednak społeczeństwo jest tam wyraźnie podzielone. Dość powiedzieć, że niektórzy w Buenos Aires nie jeżdżą komunikacją miejską nigdy, nawet jeśli nie są bardzo zamożni (moi gospodarze na przykład nie potrafili mi dokładnie wytłumaczyć, jak mam dojechać na uniwersytet i dodatkowo nastraszyli mnie na tyle skutecznie, że przed pierwszą podróżą do dzielnicy Caballito wybuchnęłam niemalże bezradnym płaczem). Wielu z nich nie wyobraża sobie też studiowania na państwowej uczelni razem z cholos(Indianami) i negros(Murzynami) – i, choć z osobami o tak drastycznych poglądach właściwie nie miałam do czynienia, bardzo szybko uprzedzono mnie, że mogę się z takowymi opiniami zetknąć.

Tak więc, z przytulnego mieszkania w dzielnicy Recoleta musiałam się dostać do Caballito, czyli nieco po omacku przedrzeć się przez całe miasto. Instrukcja była następująca: autobusem 67 należało dojechać do Avenida de Mayo i tam wsiąść do metra na stacji Sáenz Peña. Do Caballito prowadzi najstarsza linia metra w Buenos Aires, línea A, zaczynająca się pod Casa Rosada (Pałacem Prezydenckim) i ciągnąca się wzdłuż Avenida Rivadavia. Na przystanek autobusowy zostałam odprowadzona (później jednak gubiłam się kilkakrotnie, szukając tego samego przystanku – Buenos Aires skutecznie zaburzyło moją wrodzoną orientację w terenie, z której zawsze byłam taka dumna). Wsiadając do autobusu obdarzyłam kierowcę najszerszym uśmiechem na jaki było mnie stać i poprosiłam, by mnie uprzedzono, gdzie mam wysiąść.

W Argentynie, jak w wielu innych państwach, przystanki nie mają nazw – wyznaczają je przecznice. Tyle tylko, że przystanki często nie są oznaczone. Czasami jakaś miłosierna dusza na słupie drogowym wyskrobie korektorem numer autobusu, jaki się zatrzymuje w tym miejscu. Ale często trzeba się zdać na kolejki ustawiające się do wehikułu. Kolejki te są zadziwiająco zorganizowane – inaczej nie da się wsiąść do pojazdu, gdyż nie wpuści nas albo reszta kolejki, albo sam kierowca. Wynika to stąd, że wsiadając należy zapłacić za przejazd – reszta drzwi przeznaczona jest dla osób wysiadających.

Jechałam jakieś 20 minut i nagle kierowca zawołał: ¡E, rubia! ¡Acá bajás!. Uczynny tłum wypchnął mnie na ulicę – ani śladu metra. Musiałam wyglądać na zrozpaczoną, gdyż mijająca mnie dziewczyna zapytała, czy się zgubiłam, na co ja spłonęłam rumieńcem i zapytałam, gdzie jest metro. Okazało się, że wystarczy przejść dwie przecznice (dos cuadras). Znalazłam się na ruchliwej i głośnej Avenida de Mayo, tuż przy stacji metra. Oczywiście za pierwszym razem wsiadłam nie w tym kierunku co trzeba i błąd ten popełniłam jeszcze kilkakrotnie, jednakże to nie wyprowadziło mnie z równowagi, gdyż samo metro wprawiło mnie w osłupienie.

Jak już wspomniałam, linia A jest najstarszą linią metra w Buenos Aires. Do niedawna jeździł po niej także najstarszy skład pociągów – pod koniec mojego pobytu został on wycofany. Ale ad rem: wagony były DREWNIANE. Drążki z białego ebonitu wykończone secesyjnym detalem, przesuwane w dół okna, drewniane wąskie ławeczki i malusieńka kabina maszynisty wyglądająca jak pudełko z dykty dopełniały obrazu, który był, że tak powiem, liryczno-opłakany. Pociąg stękał, klekotał, terkotał. Ciasno jak diabli, zwłaszcza w godzinach szczytu (po kilku tygodniach do perfekcji opanowałam sztukę wślizgiwania się pomiędzy pasażerów – cenna umiejętność). Jakby tego było mało, na każdej stacji wsiadał sprzedawca płyt DVD i/lub CD, krzyżówek, spinaczy do suszenia bielizny, długopisów, słodkich bułeczek, albo żebrzące dziecko czy niepełnosprawna osoba. I tak aż do stacji Puan (mniej więcej pół godziny jazdy).

Jednakże wkrótce miało się okazać, że to jeszcze nic. Zanim zajęcia się rozpoczęły, miałam szansę kilkakrotnie wybrać się na wydział, w miarę bezstresowo. Jako tako opanowałam trasę, także tę powrotną (znalezienie przystanku, z którego autobus zawiózłby mnie do domu było, delikatnie mówiąc, skomplikowane). Zajęcia rozpoczynały się 6 sierpnia. Tego dnia spadła koszmarna, lodowata ulewa i do tego wszystkiego personel metra rozpoczął strajk. Chaos, jaki się rozpętał, jest trudny do opisania. Spędziłam mnóstwo czasu, biegając po okolicznych kioskach, sklepach i barach o ósmej rano w poniedziałek, próbując dowiedzieć się, który autobus zawiezie mnie na Puan. Gdy posiadłam już tę wiedzę (linia numer 5), okazało się, że dostanie się do któregokolwiek z autobusów graniczy z cudem, ponieważ były one przepełnione i w związku z tym kierowcy nie wpuszczali kolejnych pasażerów. Po długim czasie udało mi się dostać do autobusu, w którym wysłuchiwałam tyrad przeciw rządowi i przeciw personelowi metra³. Po zajęciach oczywiście czekała mnie jeszcze droga powrotna – i znów dopytywanie się o przystanki, kierunki (jedna linia autobusowa często jeździ kilkoma trasami). Strajk trwał dwa tygodnie i tyle też trwało moje oswajanie się z komunikacja miejską w boskim Buenos. Prawdziwa szkoła życia.

Dalszy jej ciąg spotka mnie już na samym wydziale, ale o tym następnym razem!

_