29 stycznia opublikowany został 11. raport UNESCO na temat światowej edukacji “Education for All”. Wykazano w nim, że Ameryka Łacińska zrobiła duży postęp w dostępności edukacji ponadpodstawowej, jednak problem nierówności pozostaje aktualny. W ostatniej dekadzie edukacja ponadpodstawowa obejmowała coraz większy odsetek społeczeństwa. Postęp był jednak dwa razy wolniejszy niż w poprzednim dziesięcioleciu. W 2011 r. objętych nią było 77% osób w odpowiednim przedziale wiekowym. Ogólnie, największy progres zanotowano w krajach pod tym względem najbardziej zapóźnionych. Wśród państw, w których współczynnik skolaryzacji był w 1999 r. najniższy, sytuacja w Ekwadorze i Gwatemali poprawiała się szybciej, a w Paragwaju wolniej.
Niezależnie od prędkości zmian, badania wykazują, że nierówności wciąż są wysokie we wszystkich trzech wymienionych krajach. W Ekwadorze różnica między współczynnikiem skolaryzacji dla miast i wsi wynosiła w 2001 r. 32 punkty procentowe, podczas gdy w 2011 r. już tylko 13. Wolniej zmiany następowały w Paragwaju. W Gwatemali natomiast sytuacja niemal się nie zmieniła. W 2011 r. do szkół ponadpodstawowych uczęszczało 28% dziewczyn z terenów wiejskich i 62% z miast.
Głównym czynnikiem powodującym różnicę w zmianach następujących w ww. krajach są priorytety w wydawaniu publicznych pieniędzy. W Ekwadorze zwiększono nakłady na edukację z 2% PNB w 1999 r. do 5,3% w 2011 r. W Paragwaju natomiast zmniejszono je z 5,1% w 1999 r. do 4,2% w 2010 r.
Poza tym kraje te stosowały różne strategie. W Ekwadorze w 2003 r. wprowadzono Bono de Desarrollo Humano, polegający na transferach pieniężnych uzależnionych od uczęszczania dzieci do szkoły. W 2010 r. pieniądze te stanowiły 44% dochodów beneficjentów. Przyspieszenie wzrostu wskaźnika skolaryzacji po 2006 r. jest prawdopodobnie wynikiem właśnie zwiększenia dochodów najbiedniejszych rodzin.
W Gwatemali część postępu zawdzięcza się programom edukacji na odlegość, które wcześniej zostały wprowadzone na dużą skalę w Meksyku. Reformy są tam jednak wprowadzane później niż w innych krajach. Program warunkowych transferów finansowych, Mi Familia Progresa, został uruchomiony w 2008 r. i w ciągu dwóch lat objął 23% populacji. W 2011 r. zapewnił on jednak zaledwie 9% dochodu beneficjentów.
W Paragwaju głównym przedsięwzięciem rządu była druga faza programu Escuela Viva. Polega on na szkoleniu właścicieli szkół na temat rozwijania, wprowadzania i kontrolowania planu ulepszania szkół. Poza tym dofinansowuje się transport, stypendia i internaty. Oczekiwane rezultaty sa jednak umiarkowane. Celem jest zwiększenie odsetka osób kończących 1000 objętych programem wiejskich szkół ponadpodstawowych z 15% w 2005 r. do 25% w 2014 r. Również w Paragwaju istnieje od 2005 r. program warunkowych transferów finansowych, Tekoporã. Jednakże dopiero od 2009 odpowiednio zwiększono jego budżet. Polityka paragwajskiego rządu cechuje się jednym z najniższych wskaźników redystrybucji dochodu w regionie. Zmniejsza bowiem nierównośći o zaledwie 3,5%, podczas gdy w Meksyku współczynnik ten wynosi 15%, a w Brazylii 19%.
Cały raport jest dostępny tutaj.
Źródło: http://www.jagranjosh.com/articles/universal-education-to-take-a-centurys-time-to-be-accomplished-unescos-report-1391075690-1
http://unesdoc.unesco.org/images/0022/002256/225660e.pdf